«از آنجایی‌که میوه‌ها و گیاهان نابالغ در برابر موجودات گیاه‌خوار بسیار آسیب‌پذیر هستند، گیاه خیار دو مکانیسم پیشرفته و قوی برای حفاظت از خود در برابر گیاه‌خواران را توسعه داده است.»
این مطلب را رابرت راک، عکاس این عکس می‌گوید که یک آسیب‌شناس بازنشسته است.

یکی از این مکانیسم‌های دفاعی رشد زائده‌های نوک‌تیز بر روی پوست‌ کرک‌مانند خیار جوان است که در عکس بالا مشاهده می‌کنید.

این زائده‌ها تا 40 برابر نازک‌تر از سوزن خیاطی هستند و اگر حیوانی میل خوردن خیار به سرش بزند، جز خراش دهان و سوزش ناشی از آن چیزی نصیبش نمی‌شود. البته هنگامی که خیار می‌رسد این برآمدگی‌ها هم از بین می‌روند.

اما اگر این راهکار موثر واقع نشود، نوبت به مکانیسم دفاعی دوم می‌رسد:‌ قسمت کروی کرک‌های پوست خیار کال حاوی cucurbiticin است؛ ماده‌ای سمی و بسیار تلخ که می‌تواند حیوانات مهاجم را فراری دهد و یا حتی باعث مرگ آن‌ها شود.

این ماده آن‌چنان تلخ است که حتی هنگامی که خیار می‌رسد و این ماده تلخ رقیق می‌شود و غلظتش به یک در میلیارد می‌رسد، باز هم مزه تلخی در ته خیار حس می‌شود.

برای دیدن عکس بزرگ‌تر، اینجا کلیک کنید.